De laatste dag en dan is het voorbij

Donderdag, onze laatste dag, lichtelijk in het teken van "pre-reis-stress" (in ieder geval bij Ingrid). Na veel gedoe bleek dat bij Aeroflot (de vliegmaatschappij waar wij onze vliegtickets hebben geboekt) niet online kon worden ingecheckt als je vliegt vanaf Denpasar. Vraag me niet waarom, maar het leek ons geen probleem. Zou wel handig zijn geweest als ze dit duidelijker hadden aangegeven. Dan doen we het toch gewoon ouderwets op het vliegveld. Maar toen lazen we heel toevallig in de kleine lettertjes dat we toch echt een geprinte versie van ons retourticket moesten hebben en laten ze die nou, nog toevalliger, op de heenreis niet hebben teruggeven (leermomentje voor de volgende keer). Het meisje van de receptie keek ons moeilijk aan toen we vroegen of zij voor ons kon printen. Een printer, nee dat hadden ze niet. Op internet hebben we toen opgezocht dat de dichtstbijzijnde minimaal 35 minuten rijden met de auto was (en dan alleen heen, maar moest natuurlijk ook weer terug). We waren al bijna van plan een taxi te bestellen toen het meisje van de receptie met het briljante plan kwam om haar baas te bellen. Laat hij nou "gewoon" een printer thuis hebben. Dus als wij de mail zouden doorsturen, zou het uitprinten en voor ons mee nemen. Pfff probleem opgelost. Na zoveel stress moest er ontspanning komen voordat we aan onze monsterreis terug zouden beginnen. dus voor de laatste keer een heerlijke massage gepakt. Na een vermoeiende reis (uit en thuis met tussenstop etc. al gauw ongeveer 25 uur) zijn we nu weer thuis. Wat zijn die 4 weken belachelijk snel omgevlogen ( haha leuke woordspeling) en wat hebben we veel gezien en meegemaakt. Ook nu is niet alles in onze blog terecht gekomen. In de eerste plaats om jullie niet teveel te vervelen en in de tweede plaats omdat we dan geen tijd meer hadden gehad om belevenissen mee te maken, maar alleen aan het schrijven waren geweest. Zo hadden we ook nog kunnen schrijven over dat er hier net als in Thailand heel veel eekhoorntjes heen en weer rennen over de elektriciteitsdraden en door de palmbomen klauteren. Dat we ons een versuffing hebben gelopen aan trappetjes bij accommodaties en excursies en stranden. Dat er drie leesbrillen zijn gesneuveld  en er één is kwijt geraakt op deze reis (brillen en reizen gaat bij ons kennelijk niet goed samen). Dat de live muziek die je hoort in de restaurants op Nusa Lembongan niet het niveau haalt waarvoor de stoelen bij The Voice zouden omdraaien. Dat letterlijk iedere Balinees een scooter heeft en dat er ook kinderen van 12 jaar (als ze ver naar school moeten) al scooter rijden en dat dit (oogluikend) wordt toegestaan door de politie. Dat de Balinese mensen voor het grootste deel het Hindoeïsme aanhangen en daardoor ook in karma geloven. Dit maakt dat ze anderen nooit kwaad zullen doen. Al met al weer een reis waar we nog heel lang met plezier op terug zullen kijken. We hopen dat we jullie hebben kunnen vermaken (maar anders in ieder geval ons zelf). Voor nu houdt onze blog op, maar wie weet komen we in de toekomst weer online met een andere verre reis.